تصور غلط از زندگی و ماهیت فرآیندهایش ما را در توهمی گیر میاندازد که به جای "خود واقعی "، بشویم داستانهایی که درباره خودمان گفته ایم. و با خود بی رحمانه تا کنیم.
ما دوست داریم رشد کنیم و بسوی پیشرفت مثبتی متحول شویم . عادتهای بد را کاملا ترک کنیم ، اصلا عصبانی نشویم ، دقیقا منظم همان ساعتی که میخواهیم از خواب برخیزیم یا مو به مو برنامه ای که ریخته ایم را اجرا کنیم و هرگز اشتباه نکنیم ...
این همان جاییست که میگویم تصور غلـــــط !!!!!
روانشناسی رشد درباره نوسان های خودنظم جو می گوید :
تحول خطی نیست . نوسان و "بازگشت"هایی وجود دارد . اگر در مسیر رشد و تحول بازگشتی صورت بگیرد درستتت به هماان نقطه نمیرسد بلکه کمی بالاتر قرار میگیرد (یک فنر را در نظر بگیرید) و به مسیر اصلی نزدیکتر میشود . آقای گزل به این خصیصه نمو حلزونی میگوید.
امیدوارکننده نیست؟
وقتی درباره "نوسان های خودنظم جو" صحبت میکنیم میبینیم میتوانیم هنگام اشتباه ها یمان و هنگام هجوم افکار کمال طلبانه (کامل گرایانه) و اجبار و باید ها و سخت گیری ها با ماهیت انسان بودنمان مهربان باشیم ...زیرا اصالتا" رشد خطی نیست.
در تحول ، همانگونه که در اتاق درمان نیز دیده میشود ، حال بد امروز دقــــیقا همان حال بد دیروز نیست بلکه رشد یافته تر و در نقطه ای بالاتر از آن قرار دارد.
و این باعث میشود بدانیم هنوز رو به رشد و کمال و پیشرفت هستیم...
هنوز هم رو به هدفِ والا ...
